Η χαρμο-λύπη και ο παπα Χαρά-λαμπος
του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ
Πρωτοάκουσα το
δικό μας παπα-Κώστα ( πρώην
Λυκειάρχη του Λυκείου Διστόμου) να
το αναφέρει : « ο παπα-Χαράλαμπος
φεύγει από το Δίστομο». Και
συνέχισε « Απώλεια αυτή για
το Δίστομο ». Είχε και δίκιο
και άδικο!
Απώλεια
ασφαλώς, αλλά όχι μόνο
για το Δίστομο.
Γνώρισα τον
παπα- Χαράλαμπο στα χρόνια που
εργαζόμασταν στο Δίστομο. Το πρώτο που πρόσεχες
σ’ αυτόν η κυπριακή προφορά. Το
δεύτερο η γαλήνια
μορφή και το μειλίχιο
ύφος του. Από τότε
και συνεχώς είχαμε
και σχέση πνευματική
και σύνδεσμο φιλικό.
Αν ήθελα να τον
χαρακτηρίσω με δυο λέξεις
θα έλεγα: « ένα ασφαλές λιμάνι ». Ήπιος, ήρεμος αλλά
σταθερός και αποφασιστικός. Και κυρίως : ανθρώπινος. ‘Ένας αγωνιστής της ζωής. Κατανοούσε κάθε
πρόβλημα, κάθε δυσκολία,
κάθε αναποδιά για
έναν απλό λόγο: τα
είχε ήδη ζήσει. Σύζυγος, οικογενειάρχης, πατέρας
πολύτεκνης οικογένειας : πως να
μην έχει ζήσει
στο πετσί του
τις καθημερινές ανθρώπινες
δυσκολίες ενός αγωνιζόμενου ανθρώπου;
Ένας άλλος χαρακτηρισμός: ασκητικός, αλλά μέσα
στην κοινωνία!
Συναντηθήκαμε
πάμπολλες φορές: στην
επέτειο της Σφαγής, στο
πανηγύρι του Αγίου
Νικολάου, στο μοναστήρι του
Οσίου Λουκά. Αλλά βέβαια
και αρκετές φορές μας
φιλοξένησε στη γιορτή
της Αγίας Βαρβάρας, της
προστάτιδας των μεταλλωρύχων παγκοσμίως, οπότε και
μας εξέφραζε πάντοτε
το θαυμασμό του
για τη σκληρή, δύσκολη πλην
όμως τίμια και ευλογημένη εργασία
μας. Μας έλεγε ότι
μας σκεφτόταν καθ’ όλη τη
διάρκεια του χρόνου
και ότι προσευχόταν
για μας. Ουδείς αμφέβαλλε
για την ειλικρίνειά
του. Θυμάμαι επίσης ότι
ευγενικά μας είχε καλέσει
στα εγκαίνια του
εξωκλησιού του αγίου
Αφροδισίου. Άλλα μέρη των
συναντήσεών μας: ο Άγιος
Νικόλαος, η Παναγία, το
Πνευματικό Κέντρο.
Τώρα
τελευταία που δεν
βρισκόμασταν και πολύ
συχνά του έστελνα
με συναδέλφους ενδιαφέροντα
άρθρα που έβρισκα
στο Ίντερνετ.
Κάποια φορά που
είχαμε κατέβει να τον
δούμε θυμάμαι ότι
παραβίασε τη σειρά
αναμονής λέγοντας προς
τις ντόπιες γυναίκες
που περίμεναν: « οι άνθρωποι ταξίδεψαν και
ήρθαν από άλλο
χωριό και πρέπει
να ξαναφύγουν. Δεν είναι
σωστό να τους
παραχωρήσουμε τη σειρά ;» Πράγματι ουδεμία διαμαρτυρία.
Με αυτές τις
εικόνες λοιπόν στη
μνήμη μου διάβασα
στα blogs για τις
τιμητικές εκδηλώσεις που
έγιναν στο Δίστομο
προς τιμήν του: Ακόμα
και ο ποδοσφαιρικός Σύλλογος έβγαλε
ανακοίνωση. Σπάνια πράγματα για
την εποχή μας !
Με το άρθρο
αυτό ήθελα απλώς
να επισημάνω ότι
η φήμη και η
προσφορά του παπα-Χαράλαμπου, είχε
ξεπεράσει τα όρια του
Διστόμου. Είχε την
αναγνώριση και την
αποδοχή όχι μόνο
της γύρω περιοχής
αλλά και πολύ
παραπέρα. Γι ‘ αυτό είπα ότι η
αναχώρησή του δεν
είναι απώλεια μόνο
για το Δίστομο. Και μ’ αυτό σταματώ τις αναφορές
μου, καθώς για τόσο σεμνούς ανθρώπους δεν ταιριάζουν τα πολλά λόγια.
Στον τίτλο
του άρθρου ανέφερα
για τη χαρμο-λύπη. Είναι ένας
δόκιμος και υπαρκτός
όρος της Ορθόδοξης Πίστης
μας και της
Λειτουργικής μας Παράδοσης.
Σημαίνει απλά τη
χαρά που ξεπηδάει
μέσα από τη
λύπη. Την ελπιδοφόρα χαρά μέσα από τις θλίψεις και τις δοκιμασίες.
Κατά τη
διάρκεια της Μεγάλης
Εβδομάδας η χαρμο-λύπη είναι
το κύριο χαρακτηριστικό της
Υμνολογίας. Πού αφορά η
χαρμο-λύπη τον παπά –
Χαράλαμπο; Μα είναι
το συναίσθημα που
νοιώθουμε, μάλλον που
πρέπει να νοιώθουμε. Λύπη γιατί
ένας αξιόλογος λειτουργός
της Εκκλησίας φεύγει
από την περιοχή
μας, αλλά και χαρά
γιατί επιστρέφει στην
πατρίδα του. Και μάλιστα
να ευχηθούμε το «
νόστιμον ήμαρ » (= η ημέρα
της επιστροφής) για τον
παπά – Χαράλαμπο να
ολοκληρωθεί κάποιαν άλλη
μέρα, όταν θα
επιστρέφει και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την κατεχόμενη–σήμερα –Κύπρο.
Μακάρι
να έχουμε την ευκαιρία να
εκκλησιασθούμε στο χωριό του, με
λειτουργό τον παπά – Χαράλαμπο.
Γένοιτο!
ΙΑΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου