Η παρουσίαση του βιβλίου ''Ένα πεινασμένο στόμα'' της Λένας Διβάνη, στο εντευκτήριο του περιοδικού ''Εμβόλιμον''

Το φωτογραφικό υλικό, είναι από το προσωπικό αρχείο του Γιώργου Θεοχάρη

Η συγγραφέας με τον Γιώργο Θεοχάρη

Ένα πλάνο από το ακροατήριο

Άλλη μία φωτογραφία

Η Λένα Διβάνη υπογράφει και αφιερώνει

Άλλη μία άποψη

Γιάννης Καραβάς, Δημήτρης Λαγός και Θέμης Παπαϊωάννου

Είναι φορές που δεν ξέρεις τι έχεις δίπλα σου. Που σε καταπίνει η καθημερινότητα και η αναβολή.
Όλο την επόμενη φορά λέμε, το αφήνουμε, και περνάνε οι μέρες ύπουλα και βασανιστικά.
Αυτό το λέω επειδή πρώτη φορά κατέβηκα στο περιοδικό ''Εμβόλιμον'' του οποίου ηγείται ο Γιώργος Θεοχάρης, γνωστός εδώ και χρόνια σε όλους.
Μόλις εννέα χιλιόμετρα από το σπίτι μου, στα Ασπρα Σπίτια Παραλίας Διστόμου, και δεν ήξερα  που είναι ακριβώς.
 Ίσως, για να δώσω ένα ελαφρυντικό στον εαυτό μου, τωρα με το διαδίκτυο να μαθάινουμε τα νέα και τις εκδηλώσεις πιο γρήγορα από άλλες φορές, που δεν ενημερωνόμασταν άμεσα και πάντα.
Πάντως ήταν μία από τις ωραιότερες βραδιές που έχω περάσει, όσο κι αν φάινεται υπερβολή.
Κι αυτό γιατί ο πολιτισμός ζεσταίνει και καλλιεργεί την ψυχή μας, ενώνει και δίνει αξία και βαρύτητα στον χρόνο μας. Είμαι κι απ΄ τη φύση μου ντροπαλός ομολογουμένως, κι αν δεν συνοδεύομουνα από τον καλό μου φίλο τον Δημήτρη τον Λαγό, ίσως και να μην κατέβαινα.
Θέλω να ευχαριστήσω για μία ακόμη φορά τον Γιώργο τον Θεοχάρη που τον γνώρισα πολύ πρόσφατα - τον ήξερα βέβαια - με αφορμή την έκδοση και παρουσίαση του βιβλίου του ''Δίστομο 10 Ιουνίου 1944 - Το ολοκαύτωμα''.
Τον ευχαριστώ γιατί δίνει λόγο ύπαρξης και αξία στην περιοχή μας ή οποία έχει υποβαθμιστεί λόγω έλλειψης νέων ανθρώπων και εργασίας, και φθείνει καθημερινά. Οι νέοι που έχουν απομείνει εδώ, είναι μίζεροι και μελαγχολικοί. Θα μπορούσαν όμως να αξιοποιήσουν τον χρόνο τους διαφορετικά, όπως εγώ χτες.
Αλλά τι να πω; Δεν περιγράφεται με λόγια η βραδιά.
Αφού προλόγισε και σχολίασε το βιβλίο ο Γιώργος ο Θεοχάρης, πήρε τον λόγο η συγγραφέας Λένα Διβάνη, η οποία μίλησε με πολύ ζωντανό και άμεσο λόγο, στρογγυλό και κατανοητό, που σε ταξίδευε και δεν ήθελες να σταματήσει. Πράγμα σπάνιο. Αυτό κι αν είναι χάρισμα ανθρώπινο!!
Ξεκίνησα να το διαβάζω και έχω πραγματικά συγκλονιστεί.
Ανυπομονώ για την επόμενη φορά που θα γίνει η άλλη παρουσίαση. Είναι λίγοι αυτοί που κρατάνε τα ηνία του πολιτισμόύ στην περιοχή μας, και έχω γράψει για όλους ή σχεδόν για όλους.
Χαίρομαι λοιπόν, και έχω ένα λόγο κι εγώ επιτέλους να υπερηφανεύομαι που παράγει κάτι αυτός  ο τόπος.