Μεταβληθήκαμε σε λαό τεμπέληδων - Από την ενδιαφέρουσα συνομιλία του Χρήστου Χαλαζία, με τον Μίκη Θεοδωράκη

Αποστολή και εύρεση του άρθρου από το blog Στείριδα ( Ευχαριστώ πολύ )

Από το Manifesto

Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΜΕ ΤΟΝ  ΧΡΗΣΤΟ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ

ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ (τ.20)

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι ένας φρόνιμος άνθρωπος. Είναι ένας άνθρωπος με φρόνημα. Γι’ αυτό και ποτέ δεν σώπασε στα δύσκολα. Έλεγε πάντοτε την γνώμη του, χωρίς να στρογγυλεύει τις κρίσεις του. Το ίδιο κάνει και σήμερα που η πνευματική ηγεσία του τόπου μας είναι ηχηρά σιωπηλή. Και το κάνει με την ίδια ανιδιοτέλεια κι ευθυβολία που είχε πάντοτε ο κοφτερός του λόγος. Εμείς νιώθουμε την διόλου τυπική ανάγκη να τον ευχαριστήσουμε, όχι μόνο για την τιμή που μας έκανε, αλλά, ευκαιρίας δοθείσης, να τον ευχαριστήσουμε για όλα τα τραγούδια για τα οποία θα του είμαστε ισοβίως οφειλέτες. Γι’ αυτό άλλωστε ο Μίκης Θεοδωράκης -ο Μίκης όλων μας- θα είναι για πάντα κομμάτι της ζωής μας -αυτής της ζωής που κανένα ΔΝΤ δεν μπορεί να μαγαρίσει.

-Θα ήθελα ξεκινώντας να σας ζητήσω την «ανατομία» της σημερινής οικονομικής κρίσης σύμφωνα με τις δικές σας απόψεις, αναλύσεις, εκτιμήσεις και συμπεράσματα.

Μ.Θ. Όταν λέμε οικονομική κρίση, συνήθως εννοούμε το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος μας προς τρίτους, που φυσικά για να εξοφληθεί είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε υψηλούς τόκους, οι οποίοι τελικά αντί να το μειώσουν, το αυξάνουν, οπότε είμαστε αναγκασμένοι να δανειζόμαστε ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα το χρέος να αυξάνεται συνεχώς με την πρόσθεση των νέων τόκων και των νέων δανείων. Έχουμε μπει δηλαδή στη λογική και πρακτική του μαγγανοπήγαδου, με τη διαφορά ότι το «μουλάρι» που έχουμε γίνει, είναι υποχρεωμένο να αυξάνει συνεχώς την ταχύτητά του, με αποτέλεσμα κάποτε να σωριαστεί από την υπεράνθρωπη προσπάθεια. Μήπως όμως ένας λαός που συνέτεινε και ο ίδιος στο να τον μεταβάλουν σε ένα ά-λογο υποζύγιο, δεν είναι στην πραγματικότητα ένα μουλάρι που κάνει κύκλους γύρω από το μαγγανοπήγαδο αυτού του διεφθαρμένου συστήματος που υπήρξε έργο όλων των κομμάτων από το 1974 έως σήμερα; Σ’ αυτό συνέτεινε και ο ίδιος φυσικά ο ελληνικός λαός, που χωρίς να κάνει σοβαρή προσπάθεια για να αποτινάξει από πάνω του τον χουντικό ζυγό, οι συνθήκες του έκαναν δώρο μια πρωτόγνωρη γι’ αυτόν ελευθερία - δημοκρατία, η οποία μεταβλήθηκε λόγω της μετάλλαξης των κομμάτων της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς σε κήρυκες λαϊκισμού, σε ασυδοσία-αναρχία, που οδήγησε νομοτελειακά στον «ωχαδερφισμό», στην κυριαρχία της υποκουλτούρας, στη δολοφονία του ήθους κι από κει στην γενικευμένη διαφθορά.

Η πορεία του δημόσιου χρέους, δηλαδή πότε, πώς και ποιοι το αυξάνουν, βρίσκεται σε απόλυτη συνάφεια με την παραπάνω δραματική πτώση της ποιότητας της πολιτικής και κατ’ επέκταση της κοινωνικής ζωής, για να φτάσουμε από τα 1974 στο 2009, οπότε κατά το παράδειγμα του μαγγανοπήγαδου, ο λαός-μουλάρι έπρεπε να πολλαπλασιάσει την ταχύτητά του με κίνδυνο να σωριαστεί. Και γιατί τάχα κανείς έως τώρα δεν επεχείρησε το αυτονόητο; Δηλαδή να προβεί στην ακτινολογική ανάλυση-παρουσίαση αυτής της ρίζας του κακού; Δηλαδή του δημόσιου χρέους; Και πόσο χρέος και οφειλόμενους τόκους άφησε η μία κυβέρνηση στην άλλη; Χούντα 1974, Ν.Δ. 1974-81, ΠΑΣΟΚ 1981-90, Ν.Δ. 1990-1993, ΠΑΣΟΚ 1993-2004, Ν.Δ. 2004-2009.

Μέσα από τους αριθμούς που θα προβάλουν από την ανάλυση αυτή, φωλιάζει η αιτία του κακού. Όπως επίσης προβάλλει και η ευθύνη των κυβερνήσεων, καθώς και σε ένα μεγάλο βαθμό η ευθύνη των ψηφοφόρων, διότι οι περιπτώσεις μεγάλου δανεισμού είχαν κύριο στόχο να κολακέψουν με κάθε είδους παροχές βασικά τους ψηφοφόρους και κατ’ επέκταση και τους υπόλοιπους Έλληνες, οι οποίοι ήταν αδύνατο να μη γνωρίζουν ότι ζούσαν με δανεικά, δηλαδή ότι καταναλώνανε απείρως περισσότερα από όσα οι ίδιοι με την προσπάθειά τους δημιουργούσαν.

Συμπέρασμα: Μετά το 1974 ο λαϊκισμός που ξεκίνησε αρχικά από την Αριστερά, κατέκτησε τελικά και την Δεξιά, δηλαδή διέφθειρε το σύνολο  των ψηφοφόρων, το σύνολο του λαού μας και οδήγησε στη γενικευμένη ανηθικότητα, ότι δηλαδή μπορούμε να ζούμε επ’ άπειρον με τα πακέτα της Ευρώπης και με δανεικά αφήνοντας τα βάρη των τόκων για τις επόμενες γενιές. Μεταβληθήκαμε ομαδικά σε λαό οκνηρών – τεμπέληδων – καλοπερασάκηδων και εξυπνάκηδων, που πίστεψε ότι ανακάλυψε τον τρόπο να παίρνει και να καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα ο ίδιος παράγει.

Με δυο λόγια λαός παρασιτικός, καταδικασμένος να συντριβεί από τη στιγμή που θα έκλειναν οι κρουνοί των δανεικών και των χαριστικών επιδοτήσεων. Που αντί να διατεθούν σε παραγωγικά έργα που θα μας βοηθούσαν να ζήσουμε αυτοδύναμα, πήγαν στις τσέπες των επιτήδειων, των στελεχών και των ψηφοφόρων που τους μετέβαλε σε μια πολτοποιημένη μάζα χωρίς ήθος, ευγένεια, παιδεία, πολιτισμό και κυρίως ευθύνη απέναντι στη χώρα τους και τον ίδιο τον εαυτό τους.

                                                              

- Τι πιστεύετε για το ΔΝΤ;

Μ.Θ. Για το ΔΝΤ, είναι ελπίζω γνωστές οι απόψεις μου για τη σημασία και τον ρόλο του ως όργανο της αμερικανικής πολιτικής.

Η δικαιολογία της Κυβέρνησης που μας οδήγησε στην απόφαση να του παραδώσουμε τα κλειδιά του πιο ευαίσθητου εθνικού μας τομέα, της εθνικής μας οικονομίας, ήταν το ότι οι πιστωτές μας διπλασίασαν και τριπλασίασαν τα επιτόκια των δανείων. Και το ερώτημα είναι γιατί δεν συνέβη το ίδιο σε χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία, που είχαν περίπου τα ίδια προβλήματα με μας;

Με άλλα λόγια θα πρέπει να επισημάνουμε και να καταγγείλουμε τους υπεύθυνους, Έλληνες και ξένους, που από τα τέλη του 2009 ως τις αρχές του 2010 εμφάνισαν τη χώρα μας έτοιμη να βουλιάξει όπως ο Τιτανικός, οπότε τα λεγόμενα spread (δηλαδή το ύψος των επιτοκίων) άρχισαν να ανεβαίνουν μονάχα για μας καθιστώντας έτσι αδύνατο τον απαραίτητο για την οικονομία μας δανεισμό, οπότε η προσφυγή στο ΔΝΤ έγινε υποχρεωτική.

Οι δηλώσεις των κυρίως υπευθύνων όπως του Πρωθυπουργού, του Υπουργού Οικονομίας και του Διοικητού της Τράπεζας της Ελλάδας υπήρξαν στο διάστημα αυτό καταλυτικές στον διεθνή χώρο για την δημιουργία αυτής της βιβλικής εικόνας για την οικονομία της χώρας, ενώ όπως είπαμε, δεν διέφερε από την κατάσταση που υπήρχε στις τρεις χώρες που προανέφερα και όπου τα spread έμειναν στα ίδια περίπου επίπεδα, έτσι ώστε οι χώρες αυτές να μπορούν να δανείζονται όπως πριν, χωρίς να είναι υποχρεωμένες να καταφύγουν στο ΔΝΤ.

Επομένως, πρώτον, η παράδοση στο ΔΝΓ δεν ήταν υποχρεωτική όπως διατείνεται η Κυβέρνηση και, δεύτερον, υπήρχε ο τρόπος να αντιμετωπίσουμε την κρίση μόνοι μας κατά το παράδειγμα των χωρών που αναφέραμε. Και το ερώτημα είναι, αυτές οι δηλώσεις των Ελλήνων υπευθύνων που συνέτειναν αποφασιστικά στην εκτόξευση των spreads και από κει στο ΔΝΤ οφείλονται σε λάθος ή έγιναν σε συνεννόηση με συμφέροντα και δυνάμεις που επιζητούσαν να τεθεί η χώρα μας κάτω από τον έλεγχο του ΔΝΤ και των Ευρωπαϊκών Τραπεζών;

Πάντως η κ. Βάσω Παπανδρέου μαζί με 15 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε επερώτησή τους (που την έθαψαν τα ΜΜΕ και περιέργως δεν την προβάλανε τα κόμματα της Αριστεράς) κατηγορούν ευθέως τον Υπουργό Οικονομικών και τον Διοικητή της Τράπεζας ότι συνέβαλαν αποφασιστικά σ’ αυτή τη διαδικασία υποταγής.

Ας δούμε τώρα σε τι συνίσταται η θεραπεία στην οποία μας υποβάλλει η Τρόϊκα. Δεν είναι μήπως στην ουσία η επανάληψη των προηγούμενων λαθών μας; Δηλαδή η συνέχιση του δανεισμού με την αύξηση των τόκων και την περαιτέρω διόγκωση του χρέους; Και πώς θα βγούμε το 2013 από τον φαύλο κύκλο, όπως υποσχέθηκε ο κ. Παπανδρέου στην Θεσσαλονίκη, όταν θα έχουμε δανεισθεί έως τότε ίσως και άλλα 200 δισεκατομμύρια, οπότε το δημόσιο χρέος θα έχει σχεδόν διπλασιασθεί; Σε πόσο ύψος θα έχουν φτάσει έως τότε οι τόκοι και με ποιο τρόπο θα μπορούμε να τους πληρώσουμε; Με νέα δάνεια; Από ποιους; Και με ποια επιτόκια;

Το ΔΝΤ λοιπόν δεν είναι λύση αλλά αντίθετα συνέχιση της τακτικής του μαγγανοπήγαδου, δηλαδή της παραπέρα βύθισης της εθνικής μας οικονομίας και των παραγωγικών μας δυνατοτήτων με τη μετατροπή της χώρας μας σε μια χώρα τελεσίδικα καταδικασμένη στην υπανάπτυξη και στην παρακμή.

-Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Μ.Θ.: Προσωπικά δεν βλέπω παρά μόνο μία λύση: την απελευθέρωσή μας από την δουλεία στην τακτική του μαγγανοπήγαδου, που σημαίνει την εξόφληση με κάθε μέσον του Δημόσιου Χρέους ΑΜΕΣΑ  ΚΑΙ  ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ.

Ας καθήσουμε κάτω όλοι μαζί να ψάξουμε από ποιες πηγές και με ποιες θυσίες θα μπορέσουμε να εξοικονομήσουμε το ποσόν αυτό με την προϋπόθεση βεβαίως ότι από ‘κει και πέρα θα πρέπει να αλλάξουμε την νοοτροπία μας και να αποφασίσουμε ότι θα ζούμε από τη δική μας εργασία με όσα και όποια αγαθά μπορεί να μας προσφέρει ο δικός μας ο τόπος και η δική μας εργασία και προσπάθεια. Να μάθουμε να ζούμε μόνοι μας στη γη που κληρονομήσαμε και να ξαναγίνουμε απλώς έξυπνοι και όχι όπως τώρα εξυπνάκηδες. Εξ άλλου οι ξένοι μας κατάλαβαν και έκαναν πολύ καλά να μας θεωρούν παράδειγμα προς αποφυγήν. Αυτό σημαίνει ότι τελείωσαν τα περιθώρια να τους ξεγελούμε, ξεγελώντας πρώτα τον εαυτό μας χωρίς δυστυχώς να αντιληφθούμε σε πόσο χαμηλό επίπεδο τον έχουμε καταδικάσει.

Η εικόνα της οικονομίας μας στα 2008-2009 ήταν περίπου η ίδια, όπως διαμορφώθηκε από το 1990 και μετά, δηλαδή την εποχή που το δημόσιο χρέος είχε υπερτριπλασιαστεί (από 32% του ΑΕΠ έφτασε το 110%) κατά την δεκαετία (1981-90) και οι τόκοι άρχισαν να μας γονατίζουν. Τότε είναι που η Ελλάδα μπήκε οριστικά στο μαγγανοπήγαδο δάνεια-τόκοι που αυξάνονταν χρόνο με χρόνο.

Παράλληλα είχε εγκαθιδρυθεί μέσα στον λαό η νοοτροπία της ελάσσονος προσπάθειας, μιας και η εύκολη λύση που είχαν επιλέξει όλες οι κυβερνήσεις με τον δανεισμό πέρασε και στα νοικοκυριά, των οποίων τα δάνεια από τις τράπεζες έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη. Έτσι καταντήσαμε ένας λαός και ένα κράτος παρασιτικό, που αντί να στραφεί όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι λαοί στην προσπάθεια παραγωγής πλούτου, με σκοπό να ισορροπήσουμε τις ανάγκες μας με τους καρπούς της δικής μας εργασίας, ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πιο έξυπνοι και πιο επιτήδειοι απ’ τους άλλους, των οποίων τα επίπεδα ζωής που είχαν επιτύχει, υπήρξαν κατακτήσεις μιας συντονισμένης παραγωγικής προσπάθειας που στηριζόταν στην εκμετάλλευση του εθνικού τους πλούτου στην οποία συμμετείχε η συντριπτική πλειοψηφία των μελών τους.

Ο παρασιτισμός έφερε τη διαφθορά. Η διαφθορά οδήγησε στην παρακμή. Και η παρακμή στην κορύφωση και γενίκευση της εθνικής κρίσης. Δηλαδή μιας κρίσης σε όλους τους κλάδους και επίπεδα της δημόσιας ζωής. Ποιος όμως φταίει; Η άποψή μου είναι ότι αυτή η νέα για τη χώρα και τον λαό μας νοοτροπία με κύριο όπλο τον ακραίο λαϊκισμό δημιουργήθηκε από την πρωτόγνωρη για τα πολιτικά μας ήθη τακτική του ΠΑΣΟΚ (και βασικά του Ανδρέα Παπανδρέου) και το βοήθησε να εκτιναχθεί από το 12% του1974 στο 47% μέσα σε εφτά χρόνια (1981), με συνέπεια ο ίλιγγος απ’ αυτήν την απρόσμενη παντοδυναμία να τους οδηγήσει στο δόγμα «η Εξουσία για την Εξουσία» με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον. Γιατί είναι αθέμιτο να κερδίζεις τις εκλογές με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» και «Έξω οι βάσεις του θανάτου» και αμέσως μετά να τα ξεχνάς όλα αυτά χωρίς καμμιά δικαιολογία ή εξήγηση. Όταν λοιπόν παίρνεις με μια απάτη την εξουσία και το κυριότερο όταν αυτή η απάτη γίνεται όχι μόνο αποδεκτή από το 47% των Ελλήνων ψηφοφόρων αλλά οδηγός προσωπικής επιτυχίας, τότε είναι σαν να αναποδογυρίζεις τις κατεστημένες ηθικές αξίες ενός λαού, αφού η απάτη έγινε επιτυχία, το ψέμα αλήθεια και η διαφθορά αρετή.

Έπρεπε όμως τα πλήθη αυτά των ψηφοφόρων να ανταμειφθούν για την πίστη τους στη νέα Εξουσία και γι’ αυτό το λόγο βρέθηκε η εύκολη λύση με τον υπερτριπλασιασμό όπως είπα του Δημοσίου Χρέους μέσα σε μια δεκαετία και τη μετάλλαξη του ενεργού πληθυσμού σε επιλεγμένες ομάδες προνομιούχων, οι οποίοι με ήσσονα προσπάθεια είχαν μεγαλύτερες απολαβές. Μ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με τον συνδυασμό όλο και μεγαλύτερων δανείων και όλο λιγότερου κόπου, οι Έλληνες συνολικά άρχισαν να κατεβαίνουν τα σκαλιά μιας γενικευμένης ύφεσης στην οικονομία, παραγωγή, παιδεία, πολιτισμό, πατριωτισμό, ηθικές αξίες, για να φτάσουμε σήμερα στο σημείο Μηδέν.

Στα 2007-2008 ξεσπά η παγκόσμια οικονομική κρίση, που φυσικά επηρεάζει και τη χώρα μας. Και αυτό είναι το «επί πλέον» που φορτώθηκε η κυβέρνηση Καραμανλή. Κατά τα άλλα και ο Καραμανλής ακολουθούσε την πεπατημένη συνταγή των Δανείων-Τόκων, που φυσικά μεγάλωνε όλο και περισσότερο το Δημόσιο Χρέος. Και αυτό θα συνέχιζε να κάνει εάν έμενε στην εξουσία. Δηλαδή η δεινή οικονομική κατάσταση θα αντιμετωπιζόταν με τον δανεισμό από τις ξένες Τράπεζες με τα συνήθη επιτόκια, όπως ακριβώς κάνουν σήμερα η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και άλλες χώρες. Όμως σε μας συνέβη μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 2009 να εκτιναχθούν με περίεργο τρόπο όπως είδαμε τα επιτόκια, γεγονός που καθιστούσε αδύνατο τον δανεισμό μας όπως πριν και έτσι οδηγηθήκαμε στο ΔΝΤ. Νομίζω ότι είπα γι’ αυτό τι πιστεύω πως έγινε και γιατί έγινε.

-Η Κυβέρνηση υποστηρίζει ότι τολμά να προβεί στις βαθειές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα (και που έπρεπε να κάνουν οι προηγούμενες Κυβερνήσεις) αψηφώντας το πολιτικό κόστος. Το γεγονός ότι τις επιβάλλει το ΜΝΗΜΟΝΙΟ έχει δευτερεύουσα σημασία, δεδομένου ότι Πρώτον ο κ. Παπανδρέου συμφωνεί μαζί τους και δεύτερον έχει το θάρρος να θυσιαστεί για το γενικό καλό. Επ’ αυτού τι έχετε να πείτε;

Μ.Θ. Για τις δομικές αλλαγές που είχε ανάγκη η χώρα μας να γίνουν και που τώρα τις επιβάλλει η Τρόϊκα με το Μνημόνιο και που πίσω απ’ αυτές κρύβεται η Κυβέρνηση για να μας λέει ότι τολμά να κάνει ό,τι δεν έκαναν τόσα χρόνια οι άλλοι, η ερώτησή μου είναι πότε και πώς θα έπρεπε και θα μπορούσε να γίνουν; Γιατί φυσικά έπρεπε από καιρό να γίνουν. Απάντηση 1: Δεν μπορούσαν να γίνουν από τις Κυβερνήσεις της Δεξιάς, γιατί δεν θα το επέτρεπε ο συσχετισμός δυνάμεων. Δεδομένου ότι κάθε αλλαγή πονά τον α ή τον β κλάδο που θα αντιδράσει με όλες του τις δυνάμεις. Οπότε στην περίπτωση της ΝΔ. θα είχε απέναντί της συνενωμένες εξαιρετικά υπέρτερες δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ, την Αριστερά, τα Συνδικάτα, τις ΔΕΚΟ, τον Τύπο και τις Τηλεοράσεις. Που είχαν τη δύναμη να σταματήσουν τη ζωή. Φανταστείτε μόνο αυτά που κάνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ να τα έκανε η Ν.Δ. Οι διαδηλώσεις θα νέκρωναν καθημερινά την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Η ΔΕΗ θα κατέβαζε τους διακόπτες. Οι υπάλληλοι θα παρέλυαν τις ΔΕΚΟ και το Κράτος. Οι αγρότες θα έκλειναν τους δρόμους κλπ. κλπ. Τα ζήσαμε άλλωστε αυτά σε μικρογραφία κατά την εποχή της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Απάντηση 2: Αυτές οι απαραίτητες βαθειές αλλαγές-τομές ώστε να εκσυγχρονιστεί η χώρα μας μπορούσαν και όφειλαν να γίνουν μόνο στα 1981, την εποχή της νίκης του ΠΑΣΟΚ που εκτός των άλλων σαν σοσιαλιστικό κόμμα που ήθελε να δείχνει και να είναι, είχε ιστορικό χρέος να ξεριζώσει όλα τα καρκινώματα μιας αντιδραστικής εξουσίας, που ουσιαστικά ξεκινούν από τον Μεταξά και συνεχίζουν να υπάρχουν έως σήμερα! Γιατί τότε υπήρξε ο ευνοϊκότερος συσχετισμός δυνάμεων από ποτέ άλλοτε με ένα παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ, με μια φιλική Αριστερά και με ελεγχόμενα όλα τα υπόλοιπα φρούρια της Εξουσίας. Συνδικάτα, Ενώσεις, Κράτος, ΔΕΚΟ, Τύπος κλπ. και έχοντας απέναντί τους μια ηττημένη, μουδιασμένη και ανήμπορη Ν.Δ.

Επομένως εάν θα πρέπει να κατηγορεί η σημερινή κυβέρνηση κάποιον γιατί δεν τόλμησε να κάνει αυτές τις δομικές αλλαγές, αυτός είναι ο ίδιος ο εαυτός της και κανείς άλλος.

Εξ άλλου η στιγμή που γίνονται και ο τρόπος που γίνονται είναι απολύτως λάθος από πολλές απόψεις, έτσι που να μοιάζουν με εγχείρηση χωρίς αναισθητικό…

Και γι’ αυτό άλλωστε, γιατί ουσιαστικά δεν γίνονται με τον λαό αλλά εναντίον του λαού, τα πρώτα αποτελέσματα ύστερα από ενός σχεδόν χρόνου πειραματισμούς, είναι απολύτως αρνητικά και απορώ από πού αντλεί ο κ. Παπανδρέου την αισιοδοξία του, όταν οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι δείχνοντας ότι η χώρα βυθίζεται κάθε μέρα και περισσότερο μέσα στην οικονομική και στη γενικότερη κρίση.

-Τελευταία όλοι οι πολιτικοί μας, μιλάνε για τις δύσκολες οικονομικές στιγμές που περνά η χώρα μας. Πιστεύετε ότι είναι μόνο οικονομική η κρίση; Για αυτή την κρίση έχει ευθύνη ο λαός ή μόνο οι πολιτικοί;

Μ.Θ. Βασικά οι πολιτικοί … Η ευθύνη του λαού είναι το γεγονός ότι δέχεται παθητικά τις όποιες πολιτικές της όποιας εξουσίας με μόνο κριτήριο το προσωπικό του συμφέρον. Ποιος όμως ευθύνεται γι’ αυτή την ηθική κατάπτωση; Την έλλειψη συλλογικότητας, την κατεδάφιση των ιδανικών και τη συρρίκνωση της ατομικής ευθύνης;

-Κατά πόσο μια οικονομικά «εξαρτημένη» χώρα μπορεί να είναι ανεξάρτητη, και να χαράσσει δική της εξωτερική πολιτική;

Μ.Θ. Μια εξαρτημένη πολλαπλώς χώρα όπως η δική μας είναι φυσικό να αδυνατεί να χαράξει όχι μόνο τη δική της εξωτερική πολιτική αλλά κάθε είδους πολιτική (οικονομική, μορφωτική, πολιτιστική), που αντίκειται στα συμφέροντα και στις επιδιώξεις των διεθνών ιερατείων των οποίων οι εγχώριοι πράκτορες ελέγχουν πλήρως όλα τα ευαίσθητα εθνικά «κέντρα».

-Η σημερινή γενιά παράγει πολιτισμό ή έχει επαναπαυτεί στο παρελθόν του;

Μ.Θ. Από το τέλος του Εμφύλιου έως την πτώση της Χούντας ο έλεγχος της εθνικής μας ζωής, βασικά από την σημερινή υπερδύναμη, γινόταν χωρίς προσχήματα στην επιφάνεια του δημόσιου βίου. Ποιος δεν ξέρει λ.χ. τον ρόλο του πρεσβευτή των ΗΠΑ, Πιουριφόϊ, στην εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Είτε την εξάρτηση του θρόνου, των Ενόπλων Δυνάμεων, των «Εθνικοφρόνων» κομμάτων, της εθνικής μας οικονομίας, τον έλεγχο του φρονήματος των Ελλήνων υπηκόων από την αμερικανική πολιτική ή ακόμα τον ρόλο τον Αμερικανών για τις διώξεις και τον αποκλεισμό της Αριστεράς και τέλος την στήριξη της επτάχρονης Δικτατορίας.

Μετά το 1974 η μεθοδολογία των μηχανισμών της εξάρτησης άλλαξε. Εάν πριν ήταν πάνω από το δέρμα του εθνικού μας οργανισμού, τώρα τρύπωσε κάτω από το δέρμα! Θίγοντας έτσι απ’ ευθείας τα πιο ευπαθή και ουσιαστικά όργανα από τα οποία εξαρτάται η ίδια η αναπνοή μας!

Ελπίζω να καταλάβετε τι λέω. Πώς το πετυχαίνουν; Προς το παρόν παραμένει για τους πολλούς επτασφράγιστο μυστικό. Και όσοι κατά καιρούς προσπάθησαν να το ξεσκεπάσουν, τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι.

Με τον έλεγχο λοιπόν της ίδιας της αναπνοής του ελληνικού λαού, δηλαδή του πολιτισμού της, όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να παραχθεί νέος πολιτισμός αλλά μεθοδικά και επίμονα έχει προ πολλού αρχίσει το «ξήλωμα» κατ’ αρχήν του σύγχρονου πολιτισμού για να προχωρήσει στον νεότερο φτάνοντας στον Διονύσιο Σολομό και από κει στο σβήσιμο της χιλιόχρονης και βάλε πολιτιστικής μας παράδοσης.

Όσο για τη σημερινή γενιά, γίνεται τρομερή προσπάθεια να «παγκοσμιοποιηθεί» κόβοντας τις εθνικές της ρίζες, έτσι που να φτάσει κάποτε στο σημείο να ντρέπεται για τις ίδιες τις παραδόσεις της. Επομένως το να «επαναπαυθεί» στο παρελθόν της όπως μου λέτε, μέσα στις σημερινές συνθήκες θα ήταν … μεγάλο κέρδος!

-Σήμερα ο Έλληνας μπορεί να δημιουργήσει ένα όραμα που θα του δώσει τη δύναμη να αντισταθεί σε αυτή την κατάσταση;

Μ.Θ. Βεβαιότατα. Και πιστεύω ότι στο βάθος του λαού μας έχει ήδη ξεκινήσει η προεργασία που νομοτελειακά θα κατασταλάξει στη δημιουργία Οραμάτων, που μόνο αυτά μπορούν να βγάλουν από τη σημερινή νάρκη τον λαό μας, να τον εμπνεύσουν και να τον κινητοποιήσουν, ώστε κάποτε να αποφασίσει να πάρει στα χέρια του την ίδια τη ζωή του.

-Τι είναι γα εσάς ο Ελληνισμός: παιδεία, συναίσθημα, ή ιδεολογία; 

Μ.Θ. Πιστεύω ότι η ζωντάνια, η δημιουργικότητα, η δύναμη και ουσιαστικά η ολοκληρωτική απελευθέρωση ενός λαού μπορεί να στηριχθεί επάνω στις δικές του ρίζες. Γιατί ένας λαός είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όπως λ.χ. ένα δέντρο που εξαρτάται από τους χυμούς που ανεβάζει στον κορμό του το ριζικό του σύστημα. Οι δικοί μας χυμοί έχουν ένα όνομα: Ελληνικότητα.

-Για κάποιες δηλώσεις σας, και η κριτική που κάνατε στο πρόσφατο παρελθόν, για θέματα παιδείας και πολιτισμού, κάποιοι, σας χαρακτήρισαν ως δεξιό. Στη χώρα μας πόσο εύκολα κολλάμε μια ταμπέλες σε κάτι που δεν συμφωνούμε;

Μ.Θ. Όλα αυτά είναι οι συνήθεις αθλιότητες που συνοδεύουν κάθε πολίτη που με τη στάση του ενοχλεί τους συμβιβασμένους που κρύβουν τη γύμνια τους πίσω από την τετριμμένη «λεοντή» ενός δήθεν προοδευτικού-αριστερού. Αυτοί ήταν οι απόντες στα μεγάλα προσκλητήρια της ιστορίας, τότε που έβρεχε φωτιά  και ατσάλι κάνοντας να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι… Όλων αυτών των φθονερών και μικρόψυχων οι κομματικές ταμπέλες είναι χάρτινες. Ενώ των άλλων των γενναίων η θωράκιση είναι από φωτιά και ατσάλι.

-Η Τουρκία αναπτύσσει και πάλι το όραμα  του Νέο - Οθωμανισμού. Πρέπει να μας φοβίζει;

Μ.Θ. Τίποτα δεν με φοβίζει. Με τον όρο ότι η πατρίδα μου θα είναι ανεξάρτητη και ο λαός κυρίαρχος. Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν στην απόρθητη παντοδυναμία του ελεύθερου Έλληνα. Κι αυτή η άποψη δεν είναι μια απλή θεωρία αλλά βιωμένη. Βεβαιότατα όπως τη ζήσαμε όσοι ευτυχήσαμε να πάρουμε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση του ελεύθερου ελληνικού λαού.

-Υπάρχει μέλλον της Ελλάδας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης;

Μ.Θ. Ποτέ και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία του Ελληνικού Έθνους προς τα εμπρός. Σε λίγα χρόνια όλα αυτά τα Μνημόνια, οι Τρόικες και τα ΔΝΤ δεν θα είναι παρά μερικές πικρές λεπτομέρειες στην πορεία ενός λαού που δοκιμάστηκε όσο κανείς άλλος προσπαθώντας κατ’ αρχήν να υπάρχει και στη συνέχεια και όταν το μπορούσε, να προσφέρει. Μόνο ένας τυφλωμένος λαός από ανίκανους εξουσιστές δεν μπορεί να δει την πολιτιστική μας προσφορά στη διεθνή κοινότητα, από τον Καβάφη έως σήμερα.

-Ο Έλληνας μπορεί να αισθάνεται μειονεκτικά σήμερα απέναντι στους Ευρωπαίους;

Μ.Θ. Μόνο οι σπιθαμιαίοι και οι προσκυνημένοι μπορεί να πιστεύουν σε κάτι τέτοιο. Οι εξουσίες όμως τους προσφέρουν τη δύναμη να το προπαγανδίζουν σε βαθμό που να πιστεύει κανείς ότι όλοι οι Έλληνες αισθάνονται γενετικά όπως οι ίδιοι.

Εάν εξετάσουμε με απόλυτη νηφαλιότητα και ψυχραιμία όλα τα υπέρ και τα κατά, είμαι βέβαιος ότι θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν έχουμε να ζηλέψουμε απολύτως τίποτα. Αν μάλιστα μας αφήσουν να αξιοποιήσουμε τις εθνικές μας ρίζες, τότε μπορούμε να λάμψουμε κυριολεκτικά.

-Πως σχολιάζετε την απόφαση του υπουργείου παιδείας να καταργήσει την Ειδική παιδαγωγική Ακαδημία  της Θεσσαλονίκης , στην οποία εκπαιδεύονταν  δάσκαλοι προκειμένου να διδάξουν στα μειονοτικά σχολεία της Δυτικής Θράκης; Και οι εκπαιδευτικοί να διορίζονται από την Τουρκία;

Μ.Θ. Απάντησα ήδη στην τέταρτη ερώτηση λέγοντας ότι η επίθεση της ξένης εξάρτησης γίνεται τώρα κάτω από το «εθνικό μας δέρμα» προσβάλλοντας καίρια όργανα όπως είναι κατ’ εξοχήν ο Πολιτισμός και η εθνική μας Παιδεία. Μέσα στα πλαίσια αυτής της ύπουλης προσπάθειας έχουμε ήδη επισημάνει μια σειρά ενέργειες στις οποίες έρχεται να προστεθεί κι αυτή η νέα απόφαση του Υπουργείου Παιδείας.

-Μήπως θα θέλατε κάτι να προσθέσετε;

Μ.Θ. Διαβάζω στον σημερινό τύπο (5.10.2010) τα εξής: 

Πρώτον: Έκρηξη Δημοσίου Χρέους το 2011 στο 142,2% από 132,7% φέτος. Δηλαδή σε απόλυτους αριθμούς από 313, 290 δισ. Ευρώ σε 330, 130 δισ. Ευρώ. Το ίδιο θα συμβεί και με την ανεργία που από το 11,4 του 2010 θα φτάσει στο 14,5 στα 2011.

Δεύτερον: Σε αναθεώρηση επί τα χείρω του ελλείμματος του 2009, που έκλεισε σύμφωνα με το σχέδιο του προϋπολογισμού, 13,8 % του ΑΕΠ, αναμένεται να προχωρήσει η Κομισιόν, η οποία περιμένει την τελική αξιολόγηση της Eurostat. Κι αυτό γιατί θα πρέπει να αποτυπωθούν τα  «κρυφά ελλείμματα» των ΔΕΚΟ κλπ.

Τρίτον: Νέοι φόροι ύψους 5,31 δις Ευρώ έρχονται για το 2011.

Τέταρτον: Για την εξυπηρέτηση του τεράστιου δημόσιου χρέους το ελληνικό Δημόσιο θα καταβάλει το επόμενο έτος τόκους και χρεολύσια ύψους 43,425 δισ. Ευρώ, όταν για μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, περίθαλψη και κοινωνική προστασία θα καταβάλει 36,553 δισ. Ευρώ..

Την ίδια στιγμή ο κ. Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο δηλώνει «Είναι σαφές πως αν για το 2010 βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, για να κερδίσουμε το πρώτο ημίχρονο, η επιτυχία μας το 2011 είναι το κρίσιμο δεύτερο ημίχρονο, που μπορεί να αλλάξει καθοριστικά την οικονομική πορεία της χώρας». Στη συνέχεια έβαλε πολύ ψηλά τον πήχυ: «να μειωθεί το έλλειμμα στο 7%».

Φανταστείτε τι θα συνέβαινε εάν π.χ. ο Ρεχάγκελ κι αφού η εθνική μας ομάδα είχε φάει πέντε γκωλ στο πρώτο ημίχρονο, δήλωνε στους δημοσιογράφους «Εάν η εθνική μας πάει στο δεύτερο ημίχρονο τόσο καλά όσο και στο πρώτο, τότε στο δεύτερο θα νικήσουμε με εφτά μηδέν!».

Ειλικρινά έπαψα να καταλαβαίνω τον Γιώργο. Είτε ζει μέσα σε μια δική του εικονική πραγματικότητα είτε μας θεωρεί όλους συλλήβδην ένα λαό ηλιθίων… Μήπως όμως πραγματικά είμεθα; Διερωτώμαι…

Όπως βλέπουμε, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και επιβεβαιώνουν την άποψη ότι  επιλογή από τον Παπανδρέου της λύσης «Τρόικα» υπήρξε λανθασμένη. Γιατί αφ’ ενός ο λαός μας παραμένει εγκλωβισμένος στο μαγγανοπήγαδο που όπως προβλέπουμε αυξάνει την «ταχύτητα» με τρόπο ιλιγγιώδη σε βαθμό που το «μουλάρι-λαός» δεν θα μπορεί πια να σταθεί στα πόδια του ενώ αφ’ ετέρου επειδή έχει σταματήσει κάθε ίχνος ανάπτυξης, Τρόικα και Κυβέρνηση καταφεύγουν στην αντιλαϊκή μέθοδο της επιβολής νέων φόρων.

Στο μεταξύ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να δημιουργεί μια ψεύτικη εικόνα αισιοδοξίας με επίκεντρο τον Πρωθυπουργό, πότε με τους Κινέζους στην Ακρόπολη και πότε με τους Γερμανούς Τραπεζίτες να τον βραβεύουν (γιατί;) στο Βερολίνο.

Παράλληλα διχάζουν για ακόμα μια φορά τον λαό με το γνωστό όπλο της δαιμονοποίησης της «επάρατης» Δεξιάς συστήνοντας εξεταστικές επιτροπές, που δίνουν τροφή στα πληρωμένα κανάλια για να αποπροσανατολίσουν το λαό κρύβοντας τη δραματική πραγματικότητα.

Θεωρώ ότι το παιχνίδι αυτό των εντυπώσεων όχι μόνο είναι απαράδεκτο αλλά εθνικά επιζήμιο σε βαθμό που περνάμε πια από το στάδιο της καθημερινότητας στην περιοχή της Ιστορίας, δεδομένου ότι σήμερα κρίνεται η ίδια η Μοίρα της Ελλάδας.

Εάν νομίζουν όλοι αυτοί οι μεθυσμένοι από την απατηλή δύναμη της Εξουσίας ότι έπαψαν να υπάρχουν στη χώρα μας οι πατριωτικές δυνάμεις που όπως στο παρελθόν ξεπετάχτηκαν από το πουθενά για να υπερασπίσουν τη Μοίρα της Ελλάδας, είναι βέβαιο ότι αύριο θα μετανοιώσουν οικτρά.

Γι’ αυτό με τη δύναμη που μου δίνουν τα βαρειά χρόνια που έχω φορτωθεί, κάνω έκκληση προς όλες τις πλευρές να βάλουν κατά μέρος τις κάθε είδους διαφορές τους και να προσπαθήσουν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να βρουν το συντομότερο διέξοδο στο σημερινό αδιέξοδο στο οποίο μας οδήγησαν οι ίδιοι –πολιτικοί και άλλοι υπεύθυνοι- με την άφρονα αντιπατριωτική πολιτική τους. Έχουν ξεχάσει και τώρα είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου να ξαναθυμηθούν ότι για όλους μας υπάρχει μόνο μια Πατρίδα και ένας Λαός. Θεωρώ λοιπόν ως την πρώτη υπεύθυνη πράξη από μέρους των υπευθύνων τη συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας, γιατί δεν έχουμε καιρό για άλλους εμφύλιους ούτε για άλλες τρόικες. Αν θα σωθούμε, τότε θα σωθούμε μόνοι μας. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.

Οι φωτογραφίες της συνέντευξης και του εξωφύλλου προέρχονται από το αρχείο του Μίκη Θεοδωράκη.