Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Με την ευθύνη που μου δίνουν τα 85 μου χρόνια και με την
ευκαιρία αυτής της συνεντεύξεως θεωρώ ότι είναι καθήκον μου να σας πω λίγα
λόγια που θα σας ωφελήσουν.
Εμείς οι μουσικοί θεωρούμεθα και είμεθα προνομιούχα όντα,
γιατί ασχολούμεθα με την Αρμονία. Δηλαδή τον τελικό σκοπό και το μέγιστο ιδανικό
της φυσικής και κοινωνικής ζωής.
Όμως αν κρίνω από τον εαυτό μου, μονάχα στην τελευταία
πενταετία συνειδητοποίησα ότι ο τελειότερος οργανισμός από όσους εγνώρισα –
τελειότερος ακόμα και από την Μουσική- είναι ο Άνθρωπος. Και ο ανθρώπινος
οργανισμός, για να λειτουργήσει ομαλά χρειάζεται πάνω απ’ όλα απόλυτη ισορροπία
στις κινήσεις και στις συνήθειές μας.
Για τον λόγο αυτό κρίνω σκόπιμο να σας περιγράψω τις δικές
μου καθημερινές επιλογές, που μου εξασφαλίζουν σωματική γαλήνη και πνευματική
διαύγεια.
Πρωινό ξύπνημα έως τις εννέα και μισή. Πρωινό ραντεβού με την
Μυρτώ. Κάθοδος στο γραφείο του ισογείου, όπου εντελώς μόνος από τις δέκα έως τη
μία γράφω, διαβάζω και ακούω μουσική. Μετά το γεύμα, ανάπαυση έως τις πέντε.
Δεύτερο ραντεβού με την Μυρτώ έως τις έξι. Νέα κάθοδος στο γραφείο είτε άνοδος
στο δώμα, όπου δέχομαι φίλους και συνεργάτες έως τις οκτώ και μισή. Επάνοδος στο
δεύτερο πάτωμα και τρίτο ραντεβού με την Μυρτώ, την Μαργαρίτα και τον Γιώργο και
κάπου-κάπου τους τέσσερις εγγονούς και την εγγονή που έχει το όνομα της γιαγιάς
της. Έντεκα και μισή διάβασμα στο κρεβάτι και ύπνος.
Επειδή γνωρίζω ότι θα με αντικαταστήσουν σήμερα τρεις
εξαιρετικοί μου συνάδελφοι συνθέτες-μουσικοί και στιχουργοί, για τους οποίους
αισθάνομαι εκτός από θαυμασμό και μια δίκαια νομίζω στοργή και υπερηφάνεια,
δεδομένου ότι τους παρακολουθώ από τα πρώτα-πρώτα τους βήματα, τους καλώ να
αναπαραστήσουν μελωδικά αλλά και αρμονικά αυτές τις καθημερινές,
απολύτως ισόρροπες κινήσεις μου. Εγώ πάντως με βάση τα σημεία στίξεως (Ξύπνημα,
Ραντεβού, Κάθοδος, Άνοδος, Ραντεβού, Άνοδος-Κάθοδος είτε Κάθοδος-Άνοδος, Δεύτερο
πάτωμα (Δεσπόζουσα), Ραντεβού με οικογένεια, Ύπνος. Δηλαδή έχουμε 12
στίξεις-νότες. Με βάση το ΝΤΟ Ματζόρε εγώ θα έγραφα την εξής μελωδία:
[ακολουθούν οι πρώτες νότες από την Άρνηση (Στο
περιγιάλι)]
Φυσικά μπορεί να υπάρξουν δεκάδες-εκατοντάδες-χιλιάδες
παραλλαγές. Τούτων λεχθέντων κάθε έξοδος απ’ αυτό το κλειστό αρμονικό κύκλωμα
μάς προκαλεί αφάνταστη σωματική κόπωση και επικίνδυνη πνευματική
δυσφορία.
Και το χειρότερο, από την επομένη ο ανθρώπινος οργανισμός,
διαμαρτυρόμενος μάς εκδικείται. Και πρέπει να περάσουν πολλές μέρες, συχνά με
γιατρούς και φάρμακα, για να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας
ισορροπία.
Είναι όμως άτι τέτοιο φυσιολογικό; Φυσικά όχι. Με την
προϋπόθεση ότι σε κάθε μας έξοδο η κερδισμένη από μας εσωτερική αρμονία θα
συναντούσε στους άλλους και γενικά στην κοινωνία που μας περιβάλλει μιαν
αντίστοιχη αρμονία. Στην περίπτωση αυτή η έξοδος για μας δεν θα ήταν μια πληγή
αλλά αντίθετα θα μας πλούτιζε.
Όμως δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, γιατί από
καιρό η δυσαρμονία και η κακοφωνία κερδίζουν συνεχώς έδαφος και μπορούμε να
πούμε ότι σήμερα η κατάσταση αυτή έφτασε στο αποκορύφωμά της, κάτι που
οπωσδήποτε επηρεάζει τους ανθρώπους ψυχικά, πνευματικά και σωματικά.
Νομίζω μάλιστα ότι έχουμε φτάσει στο σημείο ΜΗΔΕΝ, που από κει και πέρα η κοινωνική δυσαρμονία γίνεται Βροντή-Κρότος-Σεισμός.
Νομίζω μάλιστα ότι έχουμε φτάσει στο σημείο ΜΗΔΕΝ, που από κει και πέρα η κοινωνική δυσαρμονία γίνεται Βροντή-Κρότος-Σεισμός.
Γι’ αυτό το λόγο μετριάζω όσο μπορώ τις εξόδους μου, που τις
έχω περιορίσει σε εξαιρετικές περιπτώσεις, καθαρά μουσικού ενδιαφέροντος.
Άλλωστε και εάν υποθέσουμε ότι σήμερα θα ήμουν μαζί σας, απ’ τη μια μεριά εγώ θα
είχα μόνο ένα σκοπό, να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με οποιονδήποτε τρόπο με
τιμούν, ενώ από τη δική σας διαβλέπω καθαρά ότι το ενδιαφέρον σας περιορίζεται
σε ένα και μοναδικό θέμα:
«Ποια είναι η γνώμη σας για τη σημερινή κατάσταση;» Και πιο
ειδικά « Τι πιστεύετε για το ΔΝΤ;»
Όπως πιθανόν θα το έχετε κι εσείς πια καταλάβει, το ΔΝΤ είναι
η ΦΑΚΑ. Και τώρα πια δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τη ΓΑΤΑ. Όλα αυτά τα έχω
διατυπώσει εκτενώς στο φιλόξενο φύλλο της εφημερίδας Espresso της περασμένης Δευτέρας, μιας και ο συνάδελφός σας κ. Μαρδάς είχε την καλωσύνη να με ρωτήσει:
«Ο καθείς και τα όπλα του, είπα», μας λέει ο Ελύτης. « Ο καθείς και αυτοί που
τον εκτιμούν και τον τιμούν και δεν τον φιμώνουν», λέω εγώ. Ο οποίος, ευτυχώς,
βρίσκομαι έξω από την ΦΑΚΑ μη γνωρίζοντας πια τι να σκεφτώ και τι να
κάνω.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, σας χαιρετώ και σας εύχομαι
Καλή Τύχη.
Μίκης Θεοδωράκης
Αθήνα, Πέμπτη 22 Ιούλη
2010
Υ.Γ: Επισυνάπτεται το πεντάγραμμο του Μίκη Θεοδωράκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου