Έψαξα χτες στο αρχείο της αδερφής μου, και βρήκα μια φωτογραφία δημοσιευμένη σε ένα ένθετο του περιοδικού ''Ταχυδρόμος'' από το 1984. Το ένθετο είχε αφιέρωμα στα εγκλήματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Προφανώς πρέπει να έχει τραβηχτεί από ανταποκριτές Αθηναϊκού τύπου, απεσταλμένους στο Δίστομο το 1945.
Κάντε κλικ να την δέιτε στο κανονικό της μέγεθος.
Επίσης βρήκα κι ένα άτιτλο έργο της αδερφής μου Αμαλίας Παπαϊωάννου, γραμμένο για τη Σφαγή το 1999. Έκτοτε ήταν στα συρτάρια.
ΆΤΙΤΛΟ
Επτασφράγιστο το πηγάδι της μνήμης κι οι εποχές άνυδρες. Ποιός θα κατέβει τέτοιες μέρες ν' ανασύρει λέξεις και σκέψεις για τους διψασμένους;
Μίσος και πόλεμος, ειρήνη, αλληλεγγύη και συναδέλφωση, σφαγή και συγχώρεση εξαντλούν το νόημά τους ταχύτατα, σκουριάζουν το μαγγάνι και δεν αφήνουν το σκοινί να ξεδιπλώσει το ύψος του.
Οι μικρότητες, τα πάθη κι οι ζήλιες, οι ανασφάλειες κι οι απογοητεύσεις που όλοι κρύβουμε καλά στο καβούκι του εγωισμού δεν μπορούν εύκολα να νικηθούν από τις λέξεις και τις επετείους.
Θολώνουν το νερό και ποιός θα δει το πρόσωπό του.
Στα μεγάλα βάθη όμως του πηγαδιού αυτής της ιστορίας το νερό είναι κρύσταλλο.
Αγίασμα με ιδιότητες ιαματικές. Νάμα από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ :
αυτός ο αγώνας όσον επέζησαν.
Η απόφαση να κρατηθούν στη ζωή και να παλέψουν έτσι όπως συμπυκνώνεται στο μαύρο μαντήλι του πένθους των γυναικών. Υφασμένο με τα πιο αυθεντικά νήματα της υπομονής και της αντοχής.
Έκλεισε δία βίου τις γυναίκες στον κύκλο της φροντίδας νεκρών, παιδιών, ηλικιωμένων και αρρώστων.
Κι άρχισε η επόμενη μέρα φορτωμένη βάσανα και φρίκη να ''ξεπλένει'' το μαύρο του μαντηλιού: τα ορφανά παιδιά κι εγγόνια έπρεπε να μεγαλώσουν. Τα έρημα σπίτια και τα ερείπια να κατοικηθούν. Να μαζευτεί το αυγό της κότας και το γάλα της κατσίκας για το ορφανό βρέφος.
Προικιά και φορεσιές να κεντηθούν ξανά . Ελιές κι αμπέλια να δώσουν καρπό για τους δύσκολους χειμώνες.
Να βράσουν και να στολίσουν το στάρι με τα σπόρια του ροδιού μήπως και συγχωρεθούν οι αμαρτίες των αθώων σκοτωμένων και ζωντανών.
Ίσως τότε ο βασιλικός και η αρμπαρόριζα να χαρίσουν την ευωδία στα βασανισμένα κορμιά και το αίμα των σφαγμένων να μη στοίχειωνε τον ύπνο τους.
Σ' αυτό το καθαρό νερό που ξέπλυνε το αίμα και το μαύρο, σκύψε κι εσύ που θέλεις να δεις καλά το πρόσωπό σου!
Θέμη ακόμη μια φορά μπράβο για το πάθος σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμαλία το κείμενό σου δεν μπορούσε παρά να απηχεί την ευαισθησία σου και τη δύναμη της γραφής σου. Το προσμετρώ για την δεύτερη έκδοση του βιβλίου μου και σ' ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια, που με συγκινούν για μία ακόμη φορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να συναντηθούμε, έχουμε πολλά να πούμε, να πάρω εγώ δηλαδή πολλά από εσάς.
Όσο για την Αμαλία, τρόμαξα να της το αποσπάσω το ''άτιτλο''...