''Κομμάτια και θρύψαλα'' - ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΣΤΑΘΑ

Σε βλέπω. Ο πιο νικημένος απ' όλους

είσαι συ. Μέσα απ' τις χίλιες ζωές

τις δικές μας, η δικιά σου κομματιάζεται

χίλια κομμάτια.

Δ.ΧΑΤΖΗΣ

Ήταν Αύγουστος όταν άρχισα να σκέφτομαι τα παλιά και μεγάλα μου απωθημένα.

Σκέψεις δυνατές και ζωντανές πλημμύριζαν κάθε γωνιά του μυαλού μου.

Ένας δυνατός καφές και το μεγάλο μου ελάττωμα που λέγεται τσιγάρο, πρόσφεραν στις σκοτεινές, και μη, περιπλανήσεις του νου μου, την γεύση που τους άρμοζε. Πικρή!

Θυμάμαι πως είχαμε ανεβάσει το ‘’Καληνύχτα Μαργαρίτα’’ με το Θεατρικό Εργαστήρι Διστόμου, ένα έργο που με τσάκισε, και 3 κωμικά μονόπρακτα με τον Πολιτιστικό σύλλογο Στειρίου.

Πάντα πίστευα πως η πιο δύσκολη στιγμή ήταν η επόμενη μέρα της παράστασης. Ακόμη το πιστεύω.

Διότι οι ηθοπο

ιοί την μόνη κληρονομιά που αφήναμε είναι η ανάμνηση της παράστασης που μένει σε μας και σ’ αυτούς που φθάνουν μέσα στο φως για να τους αλλάξουμε. Τους θεατές..

Θεατές, κοινό, θέατρο, προσωπικά βιώματα, ιστορικές καταβολές, το πάθος για το
Δίστομο, νεολαία, αγώνας, απώλεια, η αλλιώς Πολυτεχνείο.

Ένα δυνατό φως ήρθε και ξεκαθάρισε τις σκέψεις μου, κι ένα φρέσκο και δροσερό αεράκι μου χάιδεψε το μέτωπο.

Καφές….τσιγάρο.

Δεν θυμήθηκα ποτέ μου μια εκδήλωση θεατρική η μουσική που να απέδιδε το νόημα στον αγώνα των ελεύθερων ανθρώπων και στα όνειρά τους.

Έπρεπε να γίνει κάτι. Έπρεπε ν’ αλλάξει κάτι.

Όλοι γνωρίζουμε την δύναμη της μουσικής, της ποίησης, του θεάτρου.

Ήταν πιστεύω καιρός να γνωρίσουμε την δύναμη όλων των παραπάνω τεχνών στην ένωση τους.

Εικόνες, θεατρικοί συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί περνούσαν από μπροστά μου σαν φιλμάκι παλιού βωβού κινηματογράφου.

Καφές….τσιγάρο.

Τότε θυμήθηκα ένα βιβλίο αγορασμένο προ εξαετίας του Γιώργου Σκούρτη, ‘’Κομμάτια και θρύψαλα’’.

Ο Σκούρτης με συγκίνησε απ’ την πρώτη στιγμή. Ο σκληρός λόγος του, οι αλλοτριωμένοι ήρωες του, βάδισαν πιασμένοι χέρι- χέρι με την ιδιοσυγκρασία μου.

Το έργο θα ήταν καλό να παιχτεί από εφήβους ή καλύτερα έπρεπε να παιχτεί από εφήβους θα τους άγγιζε το σύγχρονο ελληνικό θέατρο, οι καταιγιστικοί διάλογοι, η πρόστυχη στιχομυθία των αποπροσανατολισμένων ηρώων του.

Θα γινόταν συνέχεια του εαυτού τους, θα το αγαπούσαν σαν το παλιό τους τζιν, σαν το αγαπημένο τους τραγούδι.

Έτσι λοιπόν άρχισα να κάνω νοητά την διανομή, τα σκηνικά, να φαντάζομαι τα κουστούμια και να επιλύω κάθε σκηνοθετική δυσκολία.

Στην διανομή θα ήθελα να σταθώ για λίγο.

Στον ‘’Απεργοσπάστη’’ η Βάνα ήταν η πιο κατάλληλη για τον ρόλο της μάνας.

Την βοηθούσε το μαλακό του χαρακτήρα της, η σωματοδομή της, η καθαρή της άρθρωση και η υποτονική φωνή της.

Ο Σπύρος στον ρόλο του γιού, μου έβγαζε αυτή την οργή που θα έπρεπε να διακατείχε τον ήρωα του Σκούρτη.

Σπασμωδικές κινήσεις, γρήγορη ομιλία, γεμάτες στόμφο βωμολοχίες, συνέθεσαν το προφίλ του.

Στην ‘’Υστερία’’ η Αγγέλα υποκρίθηκε μια γυναίκα,( ή πολλές ), βασιζόμενη στην γλυκιά της παρουσία, στις πολυμορφικές χροιές της φωνής της και στο δυνατό της βλέμμα, το οποίο ισχυροποιούσε τον λόγο της.

Απ’ την άλλη ο Λουκάς εκπροσώπησε όλους τους άντρες σε μια μεστή απόδοση του ήρωα που υποδυόταν. Πότε παιδί, πότε μεγάλος. Πότε γερασμένος απ’ τα βιώματα της ιστορίας του Σκούρτη. Νευρική κίνηση σε λιτό κι απέριττο φόντο.

Στα ‘’Κομμάτια’’ με τη σειρά τους, φώναζαν οι ήρωες του έργου, τον Δημήτρη, τον Γιάννη και την Βάσια. Ο Δημήτρης πιστεύω ήταν ο πραγματικός ‘’Αντωνίου’’ του συγγραφέα.

Πολυσχιδής υποκριτική σε υψηλό επίπεδο και θράσος θεατρικό, έδεσαν απόλυτα με την στεντόρεια φωνή του και την έντονη κινησιολογία του ήρωα.

Ο Γιάννης είχε πιστεύω τον πιο δύσκολο ρόλο διότι έπρεπε να υποκριθεί δίχως να συνομιλεί. Να υπάρχει κι ύστερα να μην υπάρχει, να βλέπει κάτι και να μας αναγκάζει να το δούμε κι εμείς.

Η Βάσια στον ρόλο της νοσοκόμας έπρεπε ν’ ανοίξει και να κλείσει την παράσταση με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι το τρίτο κομμάτι του έργου, η ισορροπία του έργου. Και το κατάφερε.

Άφησα την Σταυρούλα τελευταία. Μάλλον παρασύρθηκα απ’ την έξαρση του μυαλού μου. Ένα κράμα καλοσύνης, σπουδαίας φωνής, σπιρτάδα στην κίνηση της και υποκριτική ώριμης ηθοποιού απ’ τα θέατρα της Αθήνας του 1930, συνθέτουν αυτό που είναι.

Τραγούδι ή θέατρο; Προτίμησα και τα δύο, ίσως γιατί αδυνατώ να επιλέξω. Θα επιλέξει αυτή αργότερα.

Και φθάνω στους ‘’Quantum’’.

Με τον Λεονάρδο και τον Κώστα είχαμε γνωριστεί λίγα χρόνια πριν, κι από άλλο μετερίζι. Τον Νίκο δεν τον γνώριζα πολύ καλά. Ήταν αυτοί που έγραψαν τον επίλογο της εκδήλωσης με τρόπο μοναδικό.

Φάνηκε η δουλειά που έκαναν πάνω στην μουσική, αλλά περισσότερο φάνηκε η δίψα και το πάθος που έκανε ανθρώπους μεγαλύτερους από μας, να τους χειροκροτήσουν κι ας μην γνώριζαν τους ‘’METALLICA”.

Μεγάλη ανάσα.

Καφές….τσιγάρο.

Οι ηθοποιοί, οι ‘’Quantum’’, ζούσαν την χαρά τους φτιάχνοντας ένα νέο πλανήτη στον γαλαξία μας. Θα μπορούσε να ήταν γαλάζιος και ίσως αναπνέαμε πιο ελεύθερα. Κάποιος έπρεπε ωστόσο να παρουσιάσει την εκδήλωση.

Η Σεμίνα το κέρδισε αυτό όταν ερχόμενη σε μια συνάθροιση του θεατρικού και ,αναμένοντας το τέλος της, με πλησίασε και μου είπε : ‘’Εγώ πως μπορώ να βοηθήσω;’’ Δεν της λέω ούτε ένα ''ευχαριστώ'' διότι δεν αρκεί.

Το μεγάλο της ελάττωμα είναι πως διαθέτει ένα φοβερό μυαλό που σκέφτεται όμορφα και ώριμα, κι αυτό δεν συμβαδίζει με την εποχή μας.

Σας ευχαριστώ Σόνια, Γιώτα, Κώστα, Αντρέα, Χριστόφορε, θεατρικό εργαστήρι, θεατές και σένα, Γιάννη, που μας αγναντεύεις απ’ το περιβόλι τ’ ουρανού.

Τα παιδιά που έπαιξαν στο ‘’Κομμάτια και θρύψαλα’’, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν πως υποδύθηκαν τους εαυτούς τους.

Σας ευχαριστώ για το ταξίδι και μην στενοχωριέστε. Θ’ ανταμώσουμε και πάλι κάποιο βρόχινο απόγευμα.

Συγχωρέστε την φλυαρία ενός ονειροπόλου και ασήμαντου ανθρώπου.

ΑΥΛΑΙΑ

Χωρίς καφέ………..Χωρίς τσιγάρο